SLAKKEN HEBBEN DE VRT BEREIKT

Bij het begin van de lente vergeleek ik mij als tuinier met God. De tuinier als schepper. Hij zaait, kijkt, ziet groeien, oogst en deelt groenten uit. “Een tuinier doet Gods werk teniet” zei een vriendin “Wat spontaan groeit noemt de tuinier onkruid. Ook de tuinier is uit het aards paradijs verdreven. Sinds de verleiding door Eva en de appel werkt de mens in het zweet des aanschijns en ruikt de wereld minder fris.” Ik hou van vrouwenrelativerende vrouwen.

Geselende regenbuien maakten mijn groentetuin onbewerkbaar tot april. De laatste zakjes diepvriesgroenten van de vorige oogst ontdooiden als sneeuw in de zon. Toch was er hoop. Tuinkers groeide snel en gaf een pittige smaak bij de sla. Radijsknollen bleven klein, maar het blad gaf een soep met zachte notensmaak. Spontaan uitgezaaide sla verhuisde naar een bedje en kropte wellustig.

Dan sloeg een van de zeven plagen toe, geen sprinkhanen, maar een ander onvermoeibare veelvraat.

Escar’go korrels helpen niet. Ik zaai, maar zie niets groeien. Vijf keren heb ik sla gezaaid. Kolenplantjes worden een geraamte van nerven. Boontjes verdwijnen de grond in. Peterselie en postelein zijn een vrome wens. God heeft mij gehoord en mijn hoogmoed gestraft.

Het VRT-nieuws meldde een wonderbaarlijke slakkenvangst, een goddelijke gift, geurig met peterselie, knoflook en echte boter. Ik kan er niet mee lachen. De slakken hebben mijn peterselie opgegeten.